Rozdział 3

Witajcie :)
Kochani, notka nieco szybciej, tak jakoś wyszło ;)
Zapraszam do czytania!

~*~

- I jak postępy panno Paver? - Pytam się kobiety siedzącej na przeciwko mnie.

- Panie Malfoy, nie ma postępów. Hermiona jest w tragicznym stanie psychicznym. Chcę jej pomóc, ale odpowiada tylko "tak" i "nie". O ile odpowie. Tu w szpitalu, nie mogę jej pomóc. Mogę ją przenieść do kliniki. Mieliśmy podobne przypadki. Może tam, razem z moją kadrą coś wymyślimy. - Mówi.

- Nie ma opcji, żeby zamknąć ją w klinice. - Twardo odpowiadam. Kobieta patrzy się na mnie. Jest młoda. Ma około 23 lat. Długie, jasne, lśniące włosy opadają jej na plecy. Ma bardzo symetryczną twarz. Trochę zbytnio haczykowaty nos. Ale jej oczy. Są koloru mięty. Uśmiecham się do niej uwodzicielsko.

- Może przejdźmy na "ty". Draco. - Mówię. Kobieta uśmiecha się.

- Michelle. - Odpowiada i podaje mi dłoń. Składam na niej pocałunek.

- Tak więc Michelle. Co ty na to, żeby wizyty składać jej w domu. Może tam będzie czuła się pewniej i bezpieczniej. Zapłacę podwójnie. -

- Ale najpierw odpowiedz mi na pytanie, Draco. Dlaczego Ci tak na tym zależy? - Pyta.

- Obiecałem komuś, że się nią zajmę. - Mówię. Przecież nie powiem jej całej prawdy. Michelle patrzy się na mnie delikatnie mrużąc oczy.

- Dobrze. Mogę ją odwiedzać w domu. Podaj mi adres. I zjawię się tam w czwartek. -

- W czwartek dopiero ją wypisujemy. Może być piątek? - Pytam. Kobieta uśmiecha się, wstaje i pochyla nade mną.

- Oh, Draco, Draco. Może być w piątek. Ale jeden warunek. W czwartek idziemy na kawę. - Mówi, kładzie mi karteczkę na biurku i wychodzi, kręcąc przy tym ponętnie pośladkami. Uśmiecham się pod nosem. Taka przewidywalna.

- Kobiety...

~*~

- Granger. Dzisiaj wychodzisz. - Mówię do kobiety siedzącej na łóżku. Patrzy się nieprzytomnie w okno. Tak strasznie się zmieniła... Kontrolnie sprawdzam, czy zjadła to co jej podano. Talerz jest pusty. Kiwam głową. Podaję jej wypis i pomagam jej wstać. Prowadzę ją na wagę. Mrużę oczy i spoglądam na wynik.

- Powiedz mi, jak to możliwe, że po trzech tygodniach w szpitalu, przytyłaś tylko 2 kilogramy? Powinnaś mieć dodatkowe 10. - Mówię. Hermiona patrzy się na mnie tymi smutnymi, pustymi oczami.

- Ty tu jesteś uzdrowicielem. Ty mi powiedz. - Mruczy pod nosem podchodzi do szafy, gdzie stoi jej mała torba z ubraniami i kosmetykami. Ledwo ją podnosi. Zbliżam się do niej i zabieram torbę. Otwieram drzwi i puszczam ją przodem. Na korytarzu już czeka na nią Potter. Podchodzi do Hermiony i przytula ją mocno.

- Cieszę się, że Cię widzę. - Szepcze. Następnie rzuca się na mnie i przytula się do mnie z całej siły. - Dzięki, że postawiłeś ją na nogi. - Odsuwam się od niej.

- Możemy jeszcze zamienić słowo? - Pytam i odchodzę parę kroków. Ruda podąża za mną. - Słuchaj, jej dalej trzeba pilnować. Przede wszystkim czy je. Wszystkie tabletki i ostre rzeczy trzeba jej zabrać. I ktoś naprawdę musi jej pilnować. Zatrudnij kogoś. Niech z nią mieszka. Niech gotuje, sprząta i pilnuje. Psycholog przychodzi dwa razy w tygodniu. We wtorki i w czwartki. Ale pierwszy raz przyjdzie już jutro. Kosztami się zająłem. - Mówię. Ginny kiwa głową.

- Dobrze Draco. Zatrudnię kogoś. I dziękuje Ci. -

- To moja praca, Potter. - Mówię i podaję jej dokumentację Granger. - Nie chcę jej tu znowu widzieć, przynajmniej nie z tego powodu. - Odwracam się i odchodzę. Za plecami słyszę jeszcze tylko Ginny mówiącą coś do Granger. Mam złe przeczucie, że jeszcze je tutaj nie raz zobaczę.

~*~

- Oj Draco, ta kawa jest świetna, naprawdę. Restauracja też jest świetna, ale przytulniej chyba będzie u mnie... - Mówi Michelle, przygryzając wargę. 

- Wybacz Micha, ale nie mogę. Mam... Pracę jeszcze. - Niepodobne to do mnie. Właśnie odmawiam sobie cudownego sexu. Michelle wygląda na zawiedzioną. 

- A innym razem? Hmmm? - Nie chcę żeby Micha rezygnowała z pomocy Hermiony, a wygląda na mściwą kobietę.

- Innym razem nie ma problemu. Może przyszła środa? - 

- Jasne, pasuje. To widzimy się w środę Draco 

~*~

Nie jestem zadowolona z tego rozdziału... No ale cóż. Jest 

Rozdział 2

No więc, obiecany rozdział jest, mam nadzieję, że Wam się spodoba. Naprawdę się starałam ;)
Udanych wakacji, tak wgl xD

~*~

- Blaise, załatw mi psychologa dla Hermiony. - Mówię, kiedy przyjaciel wchodzi do gabinetu. Zabini staje na przeciwko mnie i patrzy uważnie.

- Draco? Wszystko w porządku? - pyta.

- Oczywiście, że tak.. - Odpowiadam.

- Draco, doskonale widzę, że nie jest okay. Po tym wszystkim nagle widzisz ją taką, w takim stanie...

- Diable, to było 9 lat temu. Daj spokój.

- I tak wiem, że to Ci nie minęło. - Mówi przyjaciel i pochyla się nade mną. - Jak byś chciał pogadać to wiesz... -

- Daj spokój. - Mówię i zaczynam wypełniać papiery Hermiony.

- Dobra, ten psycholog, kobieta czy mężczyzna? -

- Obojętne. Ma być najlepszy. -

- Dobra stary, za godzinę dam Ci znać. A Ty idź teraz do niej i ją poinformuj, co ją czeka. Wybudziła się. - Przyjaciel opuszcza gabinet. Siedzę jeszcze chwilę na krześle i zastanawiam się co powiedzieć Mionie. Muszę być miły. Ale jak będąc miły pomogę jej się ogarnąć? Ona potrzebuje, żeby ktoś przemówił jej do rozsądku. Wzdycham i podnoszę się z krzesła. To będzie trudna rozmowa.

~*~

Leżę na białym łóżku, w białym pokoju i wpatruję się w biały sufit. Na sobie mam białą piżamę, a na ręce biały bandaż. Gdyby nie to, że wiem gdzie jestem, mogłabym pomyśleć, że to niebo. Zwłaszcza, że nade mną stoi tak przystojny mężczyzna odziany w białe ubranie, w prawie białych włosach i tak niesamowicie błękitnych oczach. Anioł. Ale nie. Doskonale wiem gdzie jestem. To szpital. Jestem w sali szpitalnej. A nade mną nie stoi anioł. To uzdrowiciel. Mówi do mnie, ale ja dalej patrzę się w sufit. On sprawił, że przeżyłam. To przez niego teraz tu jestem, a nie w niebie. Jestem wściekła. Ignoruję go, co go denerwuje. I dobrze. Zasłużył sobie. Przez niego tu leżę. Sam tego chciał. Nagle mężczyzna łapie mnie za ramię i ciągnie w swoim kierunku. Automatycznie unoszę się i jestem teraz w pozycji siedzącej. Zmusza mnie, żebym na niego spojrzała. Znam tę twarz. Te włosy. Te oczy. Wydaje się znajomy. Zaraz...

- Granger, czy ty mnie do cholery możesz zacząć słuchać?! - krzyczy. Poznaję ten grymas złości. W Hogwarcie... W Hogwarcie tak na mnie cały czas patrzył. No może było w jego oczach trochę obrzydzenia.

- Malfoy... - szepczę. Doskonale wiem, że został uzdrowicielem. Ale dlaczego właśnie on się mną zajmuje?

- No niemożliwe, nareszcie zaszczyciłaś mnie jakimkolwiek słowem. - Mówi. Nadal jest zły. Odwracam wzrok od jego niesamowicie przystojnej twarzy. Tak. Draco Malfoy jest niesamowicie przystojny. Zawsze był, a ja nie mogę temu zaprzeczyć. Jednocześnie jest największą świnią, jaką znam. Wlepiam wzrok w ścianę za nim, a on mówi do mnie.

- Żaden powód nie jest dobry, żeby odebrać sobie życie. Kobieto, jesteś wrakiem. Rozumiem, że możesz cierpieć, no ale Granger. Spójrz na Ginny. Straciła Pottera i teraz traci rodziców. I widzisz jak się trzyma. Próbowała się zabić? Nie. Wygląda jak wrak? Nie, trzyma się świetnie. Merlinie, Granger... - Nie pozwalam mu skończyć. Gotuje się we mnie.

- I co? Myślisz, że jak mi powiesz, jak świetnie wygląda Ginny i jak się trzyma, to mi przejdzie?! Straciłam dziecko! Dziecko, rozumiesz!? I to z mojej winy. Gdybym tylko wiedziała kiedy się zamknąć. I gdybym tylko zapłaciła szybciej... - Głos mi się załamuje. Łzy spływają po moich policzkach. Aż dziwne, że jeszcze mam czym płakać. Codziennie, przez dwa lata wylewałam tysiące łez. I one nadal płyną. Malfoy patrzy się na mnie. Zastanawia się pewnie co powiedzieć.

- Granger. Granger, to nie twoja wina. - Mówi. - I tak by go zabili. Nawet gdybyś zapłaciła szybciej. Nawet gdybyś nie powiedziała tych słów. - Patrzę na niego z szeroko otwartymi oczami.

- Co Ty o tym wiesz. Nie masz o tym pojęcia.

- Granger, zjedz coś. A potem połóż się spać. Jutro przyjdzie do Ciebie psycholog. - Mówi uzdrowiciel i wychodzi z pokoju. Zerkam tylko na jedzenie pozostawione na stoliku, odwracam się i idę spać. Sen jest piękny. To taka jakby chwilowa śmierć. Przez parę godzin nie ma Cię na świecie. Zasypiam z nadzieją, że się już nie obudzę.

Rozdział 1

Dzieło powstawało prawie 6 miesięcy. Aktualnie mam 7,5 rozdziału. Planuję dobić do 20. Zapraszam na pierwszy z nich :)

~*~

- Panie Malfoy, mamy samobójczynię. Nałykała się tabletek, jeszcze nie wiemy jakich. - Wstaję z krzesła i wybiegam razem z Tanyą z gabinetu.

- Wezwij Blaise'a. - Mówię do dziewczyny. Kiwa głową i idzie do jego biura. Kieruję się w kierunku sali, jedynej wolnej, na której będę musiał przepłukać dziewczynie żołądek. Po chwili do pomieszczenia wpada Blaise.

- Gotowy? - Pytam, a kiedy przyjaciel przytakuje, rzucamy zaklęcie.

- Malfoy, tobie też się wydaje, że ją znamy? - Pyta Zabini. Pochylam się nad kobietą i zamieram. Niedoszłą samobójczynią jest Hermiona Granger.

- Zabini, to Hermiona. - Mówię ściszonym głosem. Co ta desperatka ze sobą zrobiła? Jest strasznie wychudzona, prawdopodobnie odwodniona, ma pocięte całe nadgarstki. Wygląda jak cień dawnej, pyskatej Gryfonki. Jak cień dawnej Hermiony. Jakby mieszkała przez conajmniej 2 lata w Azkabanie. Zabini zerka na mnie nerwowo. Czeka na moją reakcję, ale widzi tylko kamienną twarz.

- To niemożliwe... Co ona ze sobą zrobiła? -

- Nie wiem stary. Zajmij się nią. Ja zobaczę czy ktoś z nią przyjechał. - Mówię i wychodzę. Na korytarzu siedzi Ginny Potter.

- Co z nią? - Pyta.

- Też się cieszę, że cię widzę. No więc wyliże się z tego. Ale muszę ją tu zatrzymać. Jest w fatalnym stanie psychicznym i fizycznym. Odwodnienie, anemia. I przyda jej się wizyta psychologa. - Mówię. - Powiedz mi, wiesz co ją skłoniło do targnięcia się na własne życie? -

- Chodzi o porwanie jej syna. -

- Ale to przecież było 2 lata temu. Nie otrząsnęła się po tym? - Pytam. Ja też to przeżyłem i jakoś się trzymam. A łatwo nie było.

- Jak widzisz nie. Jest coraz gorzej. Dopóki nie znaleziono jego ciała, jakoś się trzymała. Teraz już wszystko jej obojętne. -

- Mieszka sama? - Jak Ruda powie, że tak to chyba mnie rozerwie.

- Tak. - odpowiada.

- Zwariowałaś!? Przecież widzisz w jakim jest stanie! -

- U mnie nie ma miejsca! Nie mogłam jej zaprosić do siebie! - krzyczy.

- Gdybyś była jej prawdziwą przyjaciółką, wymyśliłabyś coś. - Mówię i odwracam się. Chcę już wejść do sali, kiedy Ginny coś mówi.

- Malfoy, pomożesz jej? Jesteś ostatnią szansą.

- Jeszcze się głupio pytasz. - Warczę. Przecież ona i tak wszystko wie. Ruda nic nie mówi. Posyła mi tylko znaczące spojrzenie. Otwieram drzwi. - Możesz się z nią zobaczyć. -

- Jesteś jej ostatnią szansą, Malfoy. Postaraj się. - Mówi i wchodzi do sali przyjaciółki.

Prolog

Siadam na łóżku i pakuję garść tabletek do ust. Popijam je wodą i kładę się. Łzy spływają mi swobodnie po policzkach. Marzę, aby ból zniknął. Aby móc w końcu zapomnieć, o moim synku. Zamykam oczy i czekam na moją przyjaciółkę - Śmierć, która odebrała mi już dziecko i rodziców.

Czekam, aż przyjdzie po mnie i zastanawiam się co jej wtedy powiem.

Co wykrzyczę jej prosto w twarz.

Bo przecież pomiędzy przyjaciółkami również dochodzi do kłótni. Prawda?

Witajcie!

Witajcie, witajcie.
Oto mój najnowszy blog o tematyce Dramione.
Dużo rzeczy będzie wam ciężko zrozumieć, aczkolwiek, zapowiadam wam od razu, jakby kolejną część tego bloga.
Ta część bloga nazywa się "Ostatnia szansa". Dlaczego? Czytajcie.
Część, która dopiero powstanie (zapowiem ją w swoim czasie) nazywać się będzie "Kolejna szansa". Dlaczego? To zobaczycie.
Dla sprostowania. "Ostatnia szansa" dzieje się 9 lat po "Kolejnej szansie". Draco i Hermiona mają po 32 lata.
Żeby już bardziej nie gmatwać, zapraszam do prologu i pierwszego rozdziału.
Pozdrawiam :*